a4rce

Zgodnie z obietnicą złożoną dziś rano (jakiś nawiedzony prawnik zapewne powiedziałby – “zgodnie z publicznie złożonym przyrzeczeniem”) zamieszczam poniżej “Legendę do bloga”. Żeby sprawy jeszcze bardziej nie komplikować; wszak jesteśmy tu od tego by upraszczać i wyjaśniać, polecimy "osobami":

Kasia i Karolina to siostry – o Kasi wiemy więcej (jest z gatunku tych, które nie odróżniają Moneta od Maneta ale wyglądem swym zdołałyby natchnąć zarówno jednego jak i drugiego do stworzenia dzieła życia - oczywiście pod warunkiem, iż jako Muzy ograniczają się do “wyglądania” - im mniej werbalnego manifestowania swej obecności tym lepiej). Co do Karoliny... sama niewiele o niej wiem – oczywiście mogłabym pozmyślać, gdyby nie fakt, że skutki globalnego ocieplenia klimatu dają mi się dzisiaj tak we znaki w stopniu uniemożliwiającym jakikolwiek wymagający większego wysiłku akt twórczy (a do takich niewątpliwie należy zmyślanie)

Kot jest kotem Kasi, kumplem Karola i tajnym konfidentem Prawej Ręki

Tak przedstawia się główna obsada Tej Historii. Nad wszystkim tym czuwa Gospodarz domu, nie da on krzywdy zrobić nikomu.... Na szczycie tej piramidy bytów jesteśmy My: Ręce – stworzyliśmy wszystkich w/w, podtrzymujemy ich w istnieniu, dajemy wikt, opierunek, wprowadzamy na scenę i spychamy z niej, karzemy i hołubimy (w zależności od nastroju - a jedyne, co można o nim powiedzieć to to, że jest zmienny) i, oczywiście, mamy swoje sympatie i antypatie – ja tę pierwszą do Karola, drugą zaś do Kota - u Prawej Ręki układ sympatii i antypatii jest lustrzanym odbiciem moich preferencji i awersji – tzn. słabość do Kota i (niezrozumiałe dla mnie) uprzedzenie do przesympatycznego Karola.

Niezorientowanym i nowoprzybyłym wyjaśniam a starym bywalcom przypominam, że historia mego nieporozumienia z Głosem Wewnętrznym (ustaliłyśmy, iż tym eufemistycznym mianem nazywały będziemy nasza Świętą Wojnę) datuje się od bodajże 3-go odcinka i finał swój znalazła w sądzie. Postępowanie, póki co, utknęło w martwym punkcie z powodu podejrzenia niepoczytalności głównej oskarżonej (w tej roli – Moja Skromna Osoba). Jeśli biegłość biegłych ma coś wspólnego ze sprawnością a w konsekwencji szybkością działania, nasi biegli na to miano zdecydowanie nie zasługują – tak więc na finał finału przyjdzie nam jeszcze poczekać. Ten stan zawieszenia, trwający już od ponad miesiąca, wprawił mnie w złudne poczucie iż zawiązała się między nami jakaś krucha i ulotna ale jak najbardziej realna - nić porozumienia. Uczucie to ściśle łączyło się z przekonaniem, że tworzona przez nas historia (a już na pewno wpisy Mojego Autorstwa) zawiera w sobie, może niezbyt widoczny na pierwszy rzut oka, ale jednak – sens i układa się w pewien logiczny ciąg, w którym, jeśli nawet jedno nie wynika z drugiego, to przynajmniej trzecie z pierwszego a drugie z czwartego... O słodka naiwności ... żyłaś we mnie aż do owego feralnego dnia, kiedy to Głos Wewnętrzny, moje Alter Ego, cząstka mnie samej (i to ta bardziej wrażliwa, inteligentniejsza i na dodatek pozbawiona nałogów) uświadomił mi jak złudne były to nadzieje. Przeczytawszy ostatni wpis niewinne to dziewczę uniosło na mnie swe oczęta i słodkim głosikiem zakwiliło:

Dobre...Ty, a kto to właściwie jest ten Alojzym Mroczko? No... Alojzy to Narrator (ujrzałam rozszerzone ze zdziwienia oczy Mojego Alter Ego) Ten, którego pchnęłam w ramiona Kasi aby wybić jej z głowy Karola (kontynuowałam z niepewną miną a oczy rozszerzały się coraz bardziej ). Narrator pracuje dla mnie, zatrudniłam go na umowę zlecenie (oczy zajmowały już pół twarzy). Odwalał za mnie, to znaczy za nas, czarną robotę, ja tylko sygnowałam ją swoim nickiem.... Myślałam, że to wprost wynika z treści... (pomyślałam, że jeszcze chwila i oczom groziło będzie realne niebezpieczeństwo samoczynnnego wyłupienia - o ile się orientuję byłby to pierwszy taki wypadek w historii, jeśli nie medycyny to przynajmniej blogów) Nie wynika? Nie chcę cię martwić.... ale...

I tak zrodziła się idea wyjaśnienia, przynajmniej pokrótce, co Autor chciał powiedzieć.... Potrzeba nagląca, gdyż jak wszystkie znaki na niebie i ziemi (wśród tych ostatnich - wyłupiaste oczy Mego Alter Ego) wskazują, że Autor nie rozumie sam siebie. Zanim jednak zabierzemy się do tego wymagającego jasności umysłu zadania, wtłoczymy w swe żyły nieco kofeiny. Nawet jeśli nam to nie pomoże to na pewno nie zaszkodzi.... Do zobaczenia w następnym odcinku.

Chciałbym poinformować, iż z powodów osobistych zmuszony jestem złożyć na Jej ręce (wszystkie 4) rezygnację z pełnienia zaszczytnej funkcji Narratora. Jak już Pani zapewne wiadomo, zakochałem się. Imię mojej wybranki nie jest dla Pani tajemnicą (a zresztą... cóż nią jest ?). Zdaję sobie sprawę, iż w tych okolicznościach nie mogę dłużej pełnić moich obowiązków. Ufam, że wykaże Pani, właściwe jej zrozumienie a moja decyzja nie spowoduje utrudnień w pracy reszty Zespołu. Chciałbym serdecznie podziękować za, wielce satysfakcjonująca dla mnie, współpracę z Szanowną Panią.

Przed domem stał samochód Kasi. Ona sama właśnie mocowała się z jakimś dużym, nieokreślonego kształtu pakunkiem, owiniętym w stary koc, który już od dawna służył do uszczelniania okien w altance. Kasi udało się wreszcie wytaszczyła pakunek z bagażnika i ostrożnie odłożyć go na chodnik. Warstwy koca rozchyliły się przy tym ruchu na moment i Kotu wydawało się, że widział przebłysk jakiejś żywej barwy. * Kasia błyskawicznie pochyliła się i starannie omotała zawartość koca, zanim mógł zobaczyć coś więcej. Później złapała z jeden z końców zawiniątka i ciągnąc je za sobą zniknęła kotu z pola widzenia.

*Postrzegając kolory zupełnie inaczej, niż ludzie, nie mógł wiedzieć, że był to kolor rudy.