a4rce

Nie wiedząc w którym kierunku pchnąć akcję (w końcu do wyboru mieliśmy cztery wymiary i tyleż stron świata) o pomoc zwróciliśmy się do.... no oczywiście Naszych Wiernych, bynajmniej nie Czterech Pancernych ani Trzech Muszkieterów lecz Czytelników. Pojawił się pomysł by kota wrobić w morderstwo, kazać mu uciekać przed wymiarem (nie)sprawiedliwości, opisać jego liczne przygody w Krainie Kangurów, tudzież Oz a w ramach happyendu pozwolić mu wrócić na premierę i w jej trakcie zdemaskować prawdziwego zabójcę. Dziękujemy ale póki co nie skorzystamy - po pierwsze rozwaliłoby to nam (i tak już chwiejącą się) jedność czasu miejsca i akcji (a nie chcemy aby tragicy greccy przewracali się w grobowcach) po wtóre zaś nie stać nas na płacenie odszkodowań za plagiat - Królikowi Rogerowi, Harrisonowi Fordowi, Tomkowi Wilmowskiemu, Dorotce i duńskiemu księciu na dokładkę.

Tym oto sposobem (słusznie ukarani za odrzucenie pomocnej dłoni wyciągniętej do nas w życzliwym geście obdarowywania pomysłem) Nadal jesteśmy w kropce (a raczej w punkcie, na temat którego b. ciekawy quasi-esej popełnił niejaki "uklad")

W tym momencie zwracamy się do naszych nieocenionych Czytelników (wszystkich czterech) – każdy z Was ma na pewno ulubieńca, którego chętnie wystawiłby jako kandydata na wakujące miejsce gratisowego trupa ... Powiedzmy że będzie to rodzaj konkursu – zwycięzca będzie mógł wybrać sobie sposób ukatrupienia.

Losowanie dodatkowych nagród w przerwie sobotniego meczu.

Życzymy powodzenia!

“Świat nie jest już taki jak kiedyś. Halinka nie jest taka jak kiedyś i kurz nie jest już taki” – pomyślał leniwie Kot, leżąc na dnie budki suflera, zagrzebany w pokładach szarego kurzu i owinięty dokładnie szarą taśmą klejącą – a więc niewidoczny dla Halinki, Reżysera i reszty towarzystwa, którego kroki rezonowały nad głową Kota nerwowym rytmem. “Budka Suflera, też nie jest taka, jak dawniej” – zamruczał z rozczarowaniem, próbując przekręcić się na drugi bok, bo jakaś zapomniana sztuczna noga uwierała go boleśnie. A może to ja się zmieniłem ? Kiedyś.... kiedyś wcale by mnie nie obeszło, że stoczyłem się na dno i leżę na stercie... no właśnie czego ? Zaraz, zaraz – ostrożnie pokręcił głową węsząc na tyle, na ile pozwalała mu ciasno owinięta dookoła tułowia taśma i uśmiechnął się pod wąsem, rozpoznając postrzępione egzemplarze “Trzech sióstr” i “Mafii średzkiej” oraz poszarzałe reformy z monogramem “H.K.” “ Ach, Hermenegilda” – westchnął rozmarzony “To była kobieta pociągająca. Halinka niestety to już nie ta klasa... Chociaż w młodości też miewała wzięcie. Pamiętam, jak w siedemdziesiątym trzecim...” Tu myśl Kota urwała się, gdyż on sam skonstatował z przerażeniem, iż znalazł przyczynę swojego, tak boleśnie odczuwanego, niedostosowania społecznego i postępującego poczucia alienacji. Po prostu starzał się. Zawsze myślał, że opowie swoim dzieciom o tym, co mu się przydarzało, a one będą siedziały z rozdziawionymi pyszczkami, miauczały z podziwem: “naprawdę, Tato?” I będą trącały się nosami, mrucząc: “Ale jazda !”, “ Ale luzak z naszego Taty!” itp. Leżąc z nosem zarytym w bieliznę tak bliskiej mu niegdyś Hermenegildy Kociubińskiej, o której obecnie można było przeczytać w podręcznikach, jakby była jakimś Mieszkiem odkrył, że jednak nie opowie swoim dzieciom o szaleństwach młodości. Taka próba naraziłaby go na śmieszność. Bo one nie uwierzą, patrząc na odkarmionego ojca na państwowej posadzie, w jego opowieści o zwinnym, żądnym wrażeń i wdającym się w każdą możliwą awanturę stworzeniu, z którym dziś łączy go już tylko PESEK.* Sam by nie uwierzył. Poza tym nie miał dzieci.

A Głosu jak nie było tak nie ma....czy powodem jest, jak mniemaliśmy początkowo, absencja chorobowa, czy jest nim tymczasowe aresztowanie, powołanie do odbycia służby wojskowej, wyjazd do Holandii na zbiór truskawek, porwanie (za młodu...choć z uwagi na wiek głosu to chyba nie wchodziłoby w grę), otrucie arszenikiem czy uduszenie za pomocą starych koronek– tego jeszcze nie wiemy. Żadnej z tych możliwości , bez jej uprzedniego wnikliwego zbadania, wykluczyć nie można. Wciąż zastanawiamy się komu powierzyć wykonanie odpowiedzialnego zadania odnalezienia Głosu. Z uwagi na konieczność utrzymywania bezpośredniego (co oznacza tyle co - “bliskiego”, “regularnego” a w konsekwencji, być może - “ściśle osobistego”) kontaktu z ewentualnym zleceniobiorcą, wybór musi zostać dokonany szczególnie starannie.... Sporządziliśmy wstępną listę kandydatów:

Tak czy inaczej abstynencja się przedłuża a my świadomi ciążącej na nas dziejowej misji (porównywalnej jedynie z tą której istnienie przeczuwał henrykowski mnich opisujący “poczywającą” babę i jej “bruszącego” chłopa) czujemy się w obowiązku podtrzymania w istnieniu naszego bloga (a właściwie - Bloga) . To wszystko dla naszych Drogich Czytelników. Wprawdzie zliczyć by ich można na palcach jednej ręki (i to po amputacji kciuka) ale przecież nie o ilość tu chodzi, bynajmniej.... ważna jest ich jakość o której wysokim poziomie świadczy chociażby wierność z jaką trwają przy naszym boku – na dobre i na złe.

Mehr Licht! O! Światło wróciło! Nie wiem jak pan to zrobił panie Karolu ale dobra robota.... To nie ja , to Goethe Goethe? Nie znam... Podziękuję mu osobiście! Obawiam się, że on.... Ale to nie teraz, nie teraz panie Karolu, jesteśmy już spóźnieni Pani Halinko, można już rozpakować kota. Pani Halinko!!!! Co pani tam robi? Z panem Mietkiem na dodatek....? Szukaliśmy wyłącznika Tak, włącznika Pod fortepianem? Mniejsza z tym. Niech pani się zajmie tym kotem. A skąd ja mam wiedzieć gdzie leży? Przed chwila jeszcze tu był, nawet się o niego potknąłem! To niech go pani poszuka!!!! Co za ludzie. Gdzie są wszyscy???!!!! Mają przerwę na lunch

Na dźwięk tych słów Panu Reżyserowi opadły ręce.

Nam, które niejako programowo utożsamiamy się ze stworzonymi przez siebie postaciami – również....

Ten, kto powiedział, że html to dziecinnie prosty język ( a był taki, nie pokażę go palcem ani żadną z moich rąk) kłamał. Okazuje się, co za niespodzianka, że aby go używać, trzeba jednak co nieco o nim wiedzieć. Można oczywiście forsować i przeciwny pogląd, ale jak to się kończy przekonałyśmy się na własnej skórze. Efektem było zniknięcie wszystkich wpisów do bloga (a może tylko ich przemyślne ukrycie? Nie wiem i wiedzieć nie chcę). W wyobraźni już widziałam jak 2 prawe ręce trzymają topór, którym (w odwecie za zniszczenie naszego opus magnum) zamierają się by oddzielić moje 2 lewe ręce od korpusu.