a4rce

Pasjans jednak nie wychodził. Kasia pojęła, że coś przeszkadza jej w całkowitym oddaniu się ulubionej umysłowej rozrywce. Musiała przyznać się sama przed sobą, że nie daje jej spokoju myśl o Wywłoce. Nie była tylko pewna, czy czuje niepokój, że tamta mogłaby uciec, czy też wyrzuty sumienia, że pozostawiła ją owiniętą w czystowełniany koc, w maleńkim pomieszczeniu, gdy na zewnątrz temperatura znacznie przekraczała zwyczajowe 30 stopni Celsiusza w cieniu.

Kasia wyraźnie tęskniła. Karola nie widziała już dwa dni. (W swoim notesie prowadziła dokładne obliczenia, dotyczące liczby godzin, minut i sekund jakie minęły od ich ostatniego spotkania.) Nie odbierał telefonu. Wprawdzie, gdy ostatnio był na szkoleniu w tej tam, Sosnówce, też nie odbierał, ale... Kasia nie uważała jednak, by istniały jakiekolwiek powody do niepokoju. Wywłoka była czasowo wyłączona z gry. Było zaś mało prawdopodobne, by Karolowi narzucała się ostatnio jakaś jeszcze... Kasia przeanalizowała jeszcze raz całą sytuację i doszła do wniosku, że aby się odstresować, powinna zając się czymś ważnym i pożytecznym. Podreptała do kuchni, gdzie na stole, na stosie gazet rozwalało się to paskudne kocisko. “Psik...”- oddaj gazetę. No dawaj ! Będzie mi bardzo potrzebna.” Kot broniąc się przed upadkiem na podłogę wbił się pazurami w pierwszą stronę dziennika i zjechał po nim, odrywając długi pasek artykułu, opatrzonego tytułem wypisanym wielkim, czerwonymi literami. Kasia uśmiechnęła się zwycięsko i poszła do łazienki, zakręcić papiloty.

Zgodnie z obietnicą złożoną dziś rano (jakiś nawiedzony prawnik zapewne powiedziałby – “zgodnie z publicznie złożonym przyrzeczeniem”) zamieszczam poniżej “Legendę do bloga”. Żeby sprawy jeszcze bardziej nie komplikować; wszak jesteśmy tu od tego by upraszczać i wyjaśniać, polecimy "osobami":

Kasia i Karolina to siostry – o Kasi wiemy więcej (jest z gatunku tych, które nie odróżniają Moneta od Maneta ale wyglądem swym zdołałyby natchnąć zarówno jednego jak i drugiego do stworzenia dzieła życia - oczywiście pod warunkiem, iż jako Muzy ograniczają się do “wyglądania” - im mniej werbalnego manifestowania swej obecności tym lepiej). Co do Karoliny... sama niewiele o niej wiem – oczywiście mogłabym pozmyślać, gdyby nie fakt, że skutki globalnego ocieplenia klimatu dają mi się dzisiaj tak we znaki w stopniu uniemożliwiającym jakikolwiek wymagający większego wysiłku akt twórczy (a do takich niewątpliwie należy zmyślanie)

Kot jest kotem Kasi, kumplem Karola i tajnym konfidentem Prawej Ręki

Tak przedstawia się główna obsada Tej Historii. Nad wszystkim tym czuwa Gospodarz domu, nie da on krzywdy zrobić nikomu.... Na szczycie tej piramidy bytów jesteśmy My: Ręce – stworzyliśmy wszystkich w/w, podtrzymujemy ich w istnieniu, dajemy wikt, opierunek, wprowadzamy na scenę i spychamy z niej, karzemy i hołubimy (w zależności od nastroju - a jedyne, co można o nim powiedzieć to to, że jest zmienny) i, oczywiście, mamy swoje sympatie i antypatie – ja tę pierwszą do Karola, drugą zaś do Kota - u Prawej Ręki układ sympatii i antypatii jest lustrzanym odbiciem moich preferencji i awersji – tzn. słabość do Kota i (niezrozumiałe dla mnie) uprzedzenie do przesympatycznego Karola.

Niezorientowanym i nowoprzybyłym wyjaśniam a starym bywalcom przypominam, że historia mego nieporozumienia z Głosem Wewnętrznym (ustaliłyśmy, iż tym eufemistycznym mianem nazywały będziemy nasza Świętą Wojnę) datuje się od bodajże 3-go odcinka i finał swój znalazła w sądzie. Postępowanie, póki co, utknęło w martwym punkcie z powodu podejrzenia niepoczytalności głównej oskarżonej (w tej roli – Moja Skromna Osoba). Jeśli biegłość biegłych ma coś wspólnego ze sprawnością a w konsekwencji szybkością działania, nasi biegli na to miano zdecydowanie nie zasługują – tak więc na finał finału przyjdzie nam jeszcze poczekać. Ten stan zawieszenia, trwający już od ponad miesiąca, wprawił mnie w złudne poczucie iż zawiązała się między nami jakaś krucha i ulotna ale jak najbardziej realna - nić porozumienia. Uczucie to ściśle łączyło się z przekonaniem, że tworzona przez nas historia (a już na pewno wpisy Mojego Autorstwa) zawiera w sobie, może niezbyt widoczny na pierwszy rzut oka, ale jednak – sens i układa się w pewien logiczny ciąg, w którym, jeśli nawet jedno nie wynika z drugiego, to przynajmniej trzecie z pierwszego a drugie z czwartego... O słodka naiwności ... żyłaś we mnie aż do owego feralnego dnia, kiedy to Głos Wewnętrzny, moje Alter Ego, cząstka mnie samej (i to ta bardziej wrażliwa, inteligentniejsza i na dodatek pozbawiona nałogów) uświadomił mi jak złudne były to nadzieje. Przeczytawszy ostatni wpis niewinne to dziewczę uniosło na mnie swe oczęta i słodkim głosikiem zakwiliło:

Dobre...Ty, a kto to właściwie jest ten Alojzym Mroczko? No... Alojzy to Narrator (ujrzałam rozszerzone ze zdziwienia oczy Mojego Alter Ego) Ten, którego pchnęłam w ramiona Kasi aby wybić jej z głowy Karola (kontynuowałam z niepewną miną a oczy rozszerzały się coraz bardziej ). Narrator pracuje dla mnie, zatrudniłam go na umowę zlecenie (oczy zajmowały już pół twarzy). Odwalał za mnie, to znaczy za nas, czarną robotę, ja tylko sygnowałam ją swoim nickiem.... Myślałam, że to wprost wynika z treści... (pomyślałam, że jeszcze chwila i oczom groziło będzie realne niebezpieczeństwo samoczynnnego wyłupienia - o ile się orientuję byłby to pierwszy taki wypadek w historii, jeśli nie medycyny to przynajmniej blogów) Nie wynika? Nie chcę cię martwić.... ale...

I tak zrodziła się idea wyjaśnienia, przynajmniej pokrótce, co Autor chciał powiedzieć.... Potrzeba nagląca, gdyż jak wszystkie znaki na niebie i ziemi (wśród tych ostatnich - wyłupiaste oczy Mego Alter Ego) wskazują, że Autor nie rozumie sam siebie. Zanim jednak zabierzemy się do tego wymagającego jasności umysłu zadania, wtłoczymy w swe żyły nieco kofeiny. Nawet jeśli nam to nie pomoże to na pewno nie zaszkodzi.... Do zobaczenia w następnym odcinku.

Chciałbym poinformować, iż z powodów osobistych zmuszony jestem złożyć na Jej ręce (wszystkie 4) rezygnację z pełnienia zaszczytnej funkcji Narratora. Jak już Pani zapewne wiadomo, zakochałem się. Imię mojej wybranki nie jest dla Pani tajemnicą (a zresztą... cóż nią jest ?). Zdaję sobie sprawę, iż w tych okolicznościach nie mogę dłużej pełnić moich obowiązków. Ufam, że wykaże Pani, właściwe jej zrozumienie a moja decyzja nie spowoduje utrudnień w pracy reszty Zespołu. Chciałbym serdecznie podziękować za, wielce satysfakcjonująca dla mnie, współpracę z Szanowną Panią.