-Ty, nie uważasz, że z tą tomografią to przesada?
- No. Przesada.
- To nic poważnego, prawda?
- Prawda.
- I nie mam guza, ani tętniaka?
- Nie masz.
- Ale jak mi jednak coś znajdą?!
- To przynajmniej będziemy wiedzieli, ile czasu ci jeszcze zostało.
p.r. & P. M.
Ps.: P.M = Pan Mąż
Może byś tak coś napisała poza kolejką, dobra? Ja mam trzydniowe zaległości w spaniu i od 16 godzin boli mnie głowa.
pozdrowienia
p.r.
Moja Droga – jestem pod wrażeniem – basen, aerobik....można by pomyśleć, że mieszkasz w ścisłym centrum, a nie na końcu wioski, która została włączona do naszego Miasta jakieś 20 lat temu. Na ten aerobik to dojeżdżasz PKS-em, czy zorganizowałyście coś na miejscu, wspólnie z koleżankami z Rady Parafialnej?
Pod wpływem Twojego listu zdecydowałam, że jutro jednak pójdę na basen (możesz to ująć w Wykazie Pozytywnych Wpływów, jakie na mnie wywierasz – obok pielęgnowania mojej zjadliwości i zaszczepienia we mnie szczerego afektu do „Restauracji M.”).
Cobena kończę. Dosyć pouczająca lektura (wiedziałaś, że człowieka można sparaliżować, odpowiednio uciskając miejsce pomiędzy czwartym i piątym kręgiem ?) szkoda tylko, że jedynym słówkiem, jakie utrwaliłam sobie w jej trakcie, jest „assault” w różnych konfiguracjach (sexual assault, armed assault, aggravated assault) – to wynik raczej słaby, jak na 370 stron druku, więc w przyszłości nie będę mogła usprawiedliwiać się, że tego Pana to ja czytam wyłącznie w celach kształceniowych, a nie dlatego, że czasami potrzebuję taniej rozrywki.
Jak już skończa Ci się pomysły na bajki o zamkach atakowanych przez kuszników miotających bełty na blankach, i przebijających na wylot zbroje płytowe, może poczytasz swojemu dwuletniemu Maleństwu fragmenty Wiedźmina? Te bardziej soczyste i krwawe- to byłaby sensowna kontynuacja. Jestem zdania, że jeśli ma się jasny program wychowawczy, to należy go realizować konsekwentnie.
Pozdrawiam Cię serdecznie.
Ucałuj ode mnie Moje Chrzestne M. – powiedz, że ciocia obiecała kupić jej na Dzień Dziecka buzdygan i korbacz.
lewe
I to jest właśnie powód, dla którego nigdy nie chciałam być Tobą (pomimo tego, że jesteś młodsza, szczuplejsza, bardziej oczytana i masz wyższy dochód na jednego członka rodziny ode mnie): masz takie nieciekawe życie! Nie sprzątasz, nie czytasz zaległych lektur, nie uczysz się języków, nie ogladasz filmów i co gorsza- nie piszesz zaległych listów. Nie wiem, czy nadal mogę się przyjaźnić z osobą, która zagryza Cobena dżemem porzeczkowym? Nawet moje dzieci wiedzą, że do Cobena tylko konfitura z wiśni!
W przeciwieństwie do Twojego, moje życie układa się cudownie: dziś moje młodsze dziecko pierwszy raz w swoim ponad dwuletnim życiu zasnęło po prostu w swoim łóżeczku! Bez trzepania wózkiem i noszenia na rękach! Musiałam co prawda najpierw opowiedzieć długą bajkę o królewnie Pimci ale dałam radę, przerabiając trochę "Czerwonego Kapturka". Zamiast wilka był lew, w koszyczku były ziółka, bo babcia miała alergię na kwiatki, a leśniczo-gajowy (nie mogłam się zdecydować) ożenił się z mamą Czerwonej Pimci i zabrał ją do swojego zamku, który akurat został zaatakowany, więc kusznicy na blankach miotali bełty, które przebijały kolczugi napastników, a nawet ich zbroje płytowe (w bajce musiały się znaleźć elementy interesujące także dla starszego z moich dzieci). A lew wyjechał ze znajomym słoniem do Serengeti, miał dużo dzieci i wydał płytę, którą potem dołączono do "Rzeczpospolitej".
A ja pierwszy raz w życiu byłam dziś na aerobiku. Było zabawnie: nie sądziłam, że ludzka noga może być takia ciężka. We wtorek idę znowu. Chyba, żebym nie poszła.
pozdrawiam
P. Rawa
Droga P.
Wiesz, jak to jest – zaczyna się od ambitnych planów. Skoro tyle dni siedzenia w domu, to się zrobi porządek w szafkach i pranie, pościera kurze, umyje podłogi i, przede wszystkim - będzie się czytało zaległe lektury (te trudniejsze, bo to w końcu i czas i spokój, i skupić się można, i nie trzeba nikomu ustępować miejsca, ani pilnować, żeby nie przegapić przystanku), uczyło języka, oglądnie się filmy, napisze zaległe listy ... zresztą, co Ci będę mówiła, przecież wiesz.
I oto nadszedł dzień dziesiąty. Dzień podsumowań, rozczarowań i smutnej prawdy. Właściwie nadszedł on już wczoraj, kiedy to przykułam Męża do kanapy i grożąc nożem, oraz bojkotem prasowania koszul przez najbliższy miesiąc, kazałam mu oglądnąć ze sobą „Nigdy w życiu”. Potem zjadłam kolację, przeglądając książki Grocholi (proszę, nie pytaj, skąd się wzięły w mojej kuchni) i ostentacyjnie ziewnęłam, kiedy Mąż zaproponował, żebyśmy przed snem posłuchali Dublińczyków w oryginale. A dziś rano, po śniadaniu i godzinie bezmyślnego surfowania w Internecie, ocknęłam się w kuchni, nad Cobenem. Obok mnie stał wyjedzony słoiczek NISKOSŁODZONEGO dżemu porzeczkowego. WYJEDZONY. PRZEZE MNIE. DŻEM.
Jak to dobrze, że wracam do pracy, między ludzi, że znowu będę sobą – elokwentną, oczytaną, wykształconą, szczupłą, młodą (no - stosunkowo młodą) kobietą.
Jeszcze tydzień, a czuję, że zaczęłabym podkradać cukier z cukierniczki, kazałbym sobie kupić telewizor i zaprenumerowałabym (o rany, co za słowo, od tygodnia nie napisałam, czegoś równie sklomplikowanego) „Nowy dzień”.
Napisz, co u Ciebie
Twoje 2lewerence