Nie dla profana

moje exegi!

Na kartach spisana

sztuko moja !

Padniesz jak Troja

Chociaż jest do wzięcia,

Zanim Mroczko, ten wyskrobek

Jak się dusza moja czuje

* Chodzi tu zapewne o słynną “Sztukę bez tytułu”. Przygotowania do prapremiery tego dzieła obserwowała autorka wiersza Weronika Marple przed pewnym smutnym wypadkiem, który – zdaniem biografów dramatopisarki – nie pozostał bez wpływu na jej późniejszą twórczość. Wymienione w zamieszczonym tu utworze postaci to zapewne współcześni Weronice Marple twórcy teatralni. Renato di Fiato (jeden z wczesnych badaczy twórczości W. M.) twierdził w eseju “Weronikano erotikano no amore Watikano”, że wspomniany Karol to młodzieńcza miłość pisarki, genialny naturszczyk i hodowca kotów. Co do tajemniczego “Mroczko” to istnieją podstawy do przypuszczeń, iż chodzi tu o obecnego Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Niegdyś reżyser, po spektakularnym niepowodzeniu inscenizacji “Sztuki bez tytułu” , rozpoczął karierę polityczną, początkowo jako wójt gminy Blogowice Górne, następnie marszałek Sejmu, Senatu, przewodniczący Bundestagu, Knesetu, Izby Reprezentantów, Stanów Generalnych, Konfederacji Barskiej i Koalicji Antyterrorystycznej. Pewności jednak nie ma, gdyż wszystkie informacje dotyczące przeszłości Alojzego Mroczki zostały utajnione w czasie, gdy był on jeszcze liderem rządzącej Partii Pracy i Płacy.

                                                                                                          (oprac. Lidia Mallina)

      O tym że szaro, brudno i nudno wiemy wszyscy (do stwierdzenia tego faktu nie potrzeba jakiejś szczególnej przenikliwości – wystarczy wyjrzeć przez okno i wyartykułować to co się widzi). O tym, że warunki takie nie sprzyjają pisaniu, nie wszyscy wiemy. Są i tacy, którzy, świadomie lub nie, nie przyjmują do wiadomości tego faktu, piszą mimo to i na przekór temu, z podziwu godnym zapałem i wiadomym wynikiem (James to nie o Tobie).

     Co, w niesprzyjających dla procesu tworzenia, warunkach meteorologicznych i meteoropatycznych robi odpowiedzialny tfu-rca? Odpowiedzialny Twórca nie tworzy. On sięga do szuflady. Że wygrzebane z niej teksty nie zawsze przystają do aktualnej sytuacji? Że, bywa i tak, nie dają się zupełnie strawić? Że są nieczytelne, grafomańskie, żenujące? A to już, Moi Drodzy,  zmartwienie Czytelników. Nie za to płacą piszącym by odwalali czarną robotę za czytających.  My tylko spełniamy swój obowiązek i w tym celu sięgnęliśmy (Kaaaaarol!!! Widziałeś gdzieś klucz do mojej szuflady??!! Na jakiej szafce??!!     Już mam!) ... sięgnęliśmy do naszej szuflady i oto co w niej znaleźliśmy:  sznurek, stary bilet miesięczny, (Kaaaaarol, znalazła się twoja granatowa skarpetka!!!), gipsowego słonia – temperówkę, 2 kopiejki, młotek, kanapkę z serem (???? przynajmniej coś, co kiedyś nią było) i spory plik naszych juweniliów. Wybierzmy z nich..... może to !!  Wstęp do poematu tragikomicznego napisany jakieś 7 lat temu. Tytuł dzieła zaginął już w mrokach niepamięci, za to pierwszy wers wstępu, szczęśliwym dla potomnych trafem, jakoś się uchował. Oto on:

 „Dawno, dawno temu, za górami, za lasami....”

Jest to dokładnie dziewiąta wersja, po dotkliwych mękach tworzenia ostatecznie zaakceptowana przez Autorkę, jako ostateczna i w swej formie doskonała. Wersje odrzucone to, m. in.:

- Dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma lasami....

- Nie dalej jak wczoraj, w Nadleśnictwie Gąski....

- Na Huculszczyźnie, w piątym roku panowania Cesarza Franciszka Józefa....

- Będzie jakiś rok temu, w Skiroławkach......

Ciąg dalszy nigdy nie powstał, co może dziwić zważywszy,  jak obiecujący był początek....

A teraz z poczuciem dobrze spełnionego obowiązku Autorka utnie sobie drzemkę (co innego można robić, kiedy taka pogoda za oknem). (Kaaaaarol. Mógłbyś dosunąć tę szufladę??? Znowu się zacięła!!!)

OSOBY

KAROL: przystojny, inteligentny, wrażliwy, chwilowo bezrobotny aktor dramatyczny

KASIA: wiadomo

CHÓR: składający się z 25 śpiewaków, w tym 24 głuchoniemych

PROLOG

Scena przedstawia aneks kuchenny, w typowym M3 na wrocławskim Kozanowie. Przez otwarte okno z Termoplastu dochodzą poranne odgłosy krzątaniny dziarskich pracowników POM-u*  i ich gromkie pohukiwania. Stół, 2 zydle, resztki kolacji. Na lodówce popiersie Woltera.

SCENA I

KASIA

Kawa?

KAROL

Jak zawsze

KASIA

Dobrze spałeś kochanie?

KAROL

(ze śladową ilością entuzjazmu w głosie)

Jak widać

KASIA

Proszę. Twoja kawa... Nie uwierzysz co mi się dzisiaj śnił.... Pamiętasz Patrycję? Tę, która(.........................................................................................................(niertykułowany jęk Karola) ....................................................................................................................................................................) No i wtedy się obudziłam. Niezwykły sen. Prawda? Skończyłeś? No to umyj naczynia. Ja pójdę pierwsza do łazienki!

KAROL

Jak zwykle

Z budki suflera wychyla się głowa i nuci „bo do tanga trzeba dwojga..."  (na melodię pieśni: ”Bo do tanga trzeba dwojga”)

SCENA II

Ten minutes later u drzwi łazienki

KAROL

Spóźnię się do pracy.... Kończysz już? (dodaje ciszej) ze sobą?

KASIA

Jeszcze chwilka!

SCENA III

Ci sami. Kwestie j.w.

PARODOS

(wejście chóru)

Na orchestrę wkracza Chór i melorecytuje „Odę do konającej żabki” na koniec kilkakrotnie powtarzając z emfazą:  „Mała, biedna, drżąca żabko konająca....”

SCENA IV

Sceneria jak w Scenie II

KAROL

Spóźnię się!!

KASIA

Już już....

SCENA V

j.w.

KAROL

Już się spóźniłem!

KASIA

(przekrzykując szum suszarki)

Mówiłeś coś !!??

KAROL

NIENAWIDZĘ CIĘ!!!!

KASIA

Kochanie, nic nie słyszę!!!! Suszarka szumi !!!

KAROL

(osuwając się na podłogę u drzwi łazienki, mówi coraz szybciej)

Nienawidzę, nienawidzę, nienawidzę, nie - na - wi - dzę,  mam dosyć, dłużej tego nie zniosę, można zwariować, przy tobie, z tobą... co rano budzę się do koszmarnego życia, otwieram oczy i widze ciebie, twój słowotok sączy się w moje uszy, strumienie lepkiej słodyczy, mdlące monologi, obezwładniające..... duszę się od tego,  konam każdego dnia.... nawet sen nie jest wybawieniem,  nieustannie pałęta się po nim twoje widmo i mówi, mówi, mówi bezustannie, zadaje pytania, oplata ramionami, wyciska na ustach trujące pocałunki ....(milknie zdyszany)

 SCENA V

Chór ustawia się półkolem frontem do widzów i recytuje, przy wtórze fagotu, fraszkę „Szlachetne zdrowie”

KORYFEUSZ

(frontem do widzów)

W ramach Tygodnia Zdrowia Psychicznego zapraszamy państwa do skorzystania z bezpłatnych porad u naszych specjalistów. Codziennie w godzinach od 8-16. Wszelkie dodatkowe informacje dostępne są pod bezpłatnym numerem telefonu (tu podaje numer)

EXODOS (zakończenie)

Chór

(przeciągle)

Aaaamen

Na koniec widzowie wraz z chórem odśpiewują Marsyliankę. Sofokles przewraca się w grobie (2 pełne obroty, wyskok i lądowanie telemarkiem). Owacje. Ponowne owacje. Bezskuteczne próby wywołania na scenę Autorki. Informacja z ostatniej chwili, iż w/w wyszła po pierwszym akcie i skoczyła z Mostu Siekierkowskiego. Chwilowa konsternacja. Orkiestra podejmuje heroiczną próbę odegrania kilku taktów "Requiem" Mozarta. Mozart przewraca się w grobie.

Słowniczek skrótów: 

*POM – Przedsiębiorstwo Odgruzowywania Miasta

Moje serce! Pałac znieważony przez tłum....

/Ch. Baudelaire/

########################################################

########################################################

########################################################

########################################################

########################################################

                                                                                                                 Karol

Treść wpisu zakwestionowana została przez cenzurę i odmówiono jego publikacji w całości. W uzasadnieniu do swej decyzji Jej Ekscelencja* (Eminencja? Emancypacja? Elokwencja?) wyjaśniła, iż od dawien dawna, wiadomym wszem i wobec, był jej jednoznacznie negatywny stosunek do egzystencjalno-abulicznych tekstów, utrzymanych w stylistyce  bardzo cierpiącego młodego Wertera, czytającego do poduszki Sartre`a.   Ze swą niechęcią do wszelakich oznak splinu, melancholii i pochodnych, nie kryła się Ona również przed Karolem. W odniesieniu do wymienionego wielokrotnie ponawiane ostrzeżenia nie doniosły, najwyraźniej, pożądanego skutku. Upór, z jakim Karol ponawia próby zamieszczenia na blogu swoich tekstów, pisanych w długie jesienne wieczory (...kiedy to deszcz o parapet, wiatr za oknem, okiennica o mur i samotność za jedyną towarzyszkę....) budzi respekt - czyżby Syzyf nie odszedł z tego świata bezpotomnie ? Jednak respekt, nawet jeśli zabarwiony nutką sympatii, nie mógł wpłynąć na zmianę decyzji podjętej przez Cenzorkę. Ona, w przeciwieństwie to Karola, nie ma żadnych sentymentów....

*w tej roli – bynajmniej nie debiutujące, 2leweręce

Wyborco, do urny wal !

Tak trzeba wyborco, tak trzeba !

Alojzy przychyli Ci nieba !

Wyborco, dlaczego łza,

Tak często się kręci w Twym oku ?

Mroczko nadzieję Ci da !

On duszy Twej przywróci spokój!

Wyborco.....

A po wyborach za stołem

bogatym Ty i Twa dziatwa

pomyślcie z czołem wesołem

że dobry czas dla Was nastał !

Wyborco, do urny wal !

Tak trzeba wyborco, tak trzeba !

Alojzy przychyli Ci nieba !